Πέρασαν δύο χειμώνες, τα καστανά σου μάτια χάθηκαν ένα βράδυ του Δεκέμβρη. Με ένα μπουφάν να σε ζεσταίνει και τα κλειδιά στο χέρι, αναζητάς ελευθερία έξω απ’ του σπιτιού σου την πόρτα. Μονάχα ένα τσιγάρο στην τσέπη σου, ολόκληρη η συντροφιά σου. Που πας κι  αφήνεις τις αδελφές σου, να ξημερωβραδιάζονται με την έγνοιά σου; 

Σε κούρασε η κακία των ανθρώπων, τα τρύπια σου παπούτσια περπατάς σε χιονισμένο τοπίο. Το παγκάκι έγινε η φωλιά σου, σαν χάδι στο μάγουλο τα φύλλα που σε σκεπάζουν τρυφερά.  Πάλι, δεν έμαθες  το ψυχρό πρόσωπο του Δεκέμβρη. Τα χαμόγελα είναι προνόμιο των δυνατών!

Σοφία Γάτση