Στο χρόνο που περνάει…
Σ’ αυτό το κενό που πατάμε.
Σ’ αυτά που κλείνουμε πίσω μας.
Που τα αφήνουμε στην καταιγίδα,
πριν προλάβουμε να κοιτάξουμε μπροστά.

Στα λάθη που χάνονται στις ράγες των ονείρων.
Στο φόβο χωρίς μέλλον.
Στη μνήμη του χρόνου.
Στη βροχή των ματιών.
Στην αλήθεια της νύχτας.
Στο αστέρι που καταπίνει το σκοτάδι.
Στο θάνατο της ύπαρξης.

Ξεμείναμε από χρόνο…
Η ζωή μας, λεπτοδείκτες στης σιωπής το χρόνο…

Καρφώσαμε στον τοίχο τη ζωή μας.
Κρεμάσαμε την ψυχή μας στις νύχτες της μνήμης.
Παίξαμε την παράσταση χωρίς λέξεις.
Φιλήσαμε το σκοτάδι χωρίς φιλιά.
Ένα θάνατο, χωρίς παραμύθι…

Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή