«Θέλω να τα παρατήσω. Δεν αντέχω άλλο. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για εμένα. Δε θα είναι δύσκολο…» είπες.

«Όχι, μην το κάνεις. Δεν αξίζει. Είμαι σίγουρος ότι όλοι νοιάζονται. Δεν ξέρεις πόσο θα στεναχωρηθούν όσοι σε ξέρουν», έτσι σου είπαν.

Όλοι νοιάζονται για τα συναισθήματα των άλλων χωρίς να ενδιαφέρονται για τα δικά σου, ακόμα και σε μία τέτοια κατάσταση. Θα αρχίσουν να δίνουν συμβουλές τύπου «οι γονείς σου κι οι φίλοι σου δε θα το ξεπεράσουν ποτέ, δεν πρέπει να το κάνεις».

Όλοι σου λένε τι θα χάσουν οι άλλοι αν εσύ φύγεις από τη ζωή. Κανείς όμως δε φροντίζει να σου πει τι θα χάσεις εσύ. Τους λόγους για τους οποίους αξίζει να ζήσεις.

Τη χαρά όταν θα περάσεις στη σχολή, τις ατελείωτες νύχτες του καλοκαιριού με την παρέα σου γύρω από μια φωτιά, τα γέλια, ακόμα και τους τσακωμούς, οι οποίοι μετά από μερικά λεπτά θα έχουν ξεχαστεί. Τον πρώτο σου πραγματικό έρωτα, το καρδιοχτύπι, τα ντροπαλά βλέμματα που ανταλλάσσουν δύο ερωτευμένοι όποτε βρίσκονται στον ίδιο χώρο.
Αυτά κι άλλα πολλά ξεχνούν να αναφέρουν όποτε προσπαθούν να σε βοηθήσουν.

Ναι, η ζωή είναι τρομακτική. Όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σε δευτερόλεπτα. Ναι, καταλαβαίνω ότι μπορεί να έχεις φτάσει στο όριό σου. Συμφωνώ, όλοι έχουν τρελές απαιτήσεις από εσένα. Όμως εσύ πρέπει να ζήσεις. Πρέπει να ζήσεις κι όχι απλά να υπάρχεις. Κι εκείνη την ύστατη στιγμή που θα κλείσεις τα μάτια σου παντοτινά, θα μπορείς να ψιθυρίσεις στον εαυτό σου «τα κατάφερα».

Ναι λοιπόν, η ζωή είναι τρομακτική. Αλλά εσύ μπορείς να την τρομάξεις παραπάνω, αρκεί να συνειδητοποιήσεις τις δυνάμεις σου.

Κωνσταντίνα Στεφανάκου