Άνθρωποι…
Άνθρωποι γυμνοί στους δρόμους με μια ψυχή, γυμνή κι αυτή.
Με μάτια ραγισμένα, μόνα…

Υπάρχουν μέσα από το στόμα μιας αλήθειας, που δε χωράει στις λέξεις.
Ουρλιάζουν μόνοι κάτω από τα μπαλκόνια της ζωής τους,
με τα παράθυρα κλειστά για λίγο αύριο.

Γυμνοί…
Γυμνοί πάλι στη μοναξιά τους.
Ψάχνουν ένα λουλούδι να φορέσουν.
Ένα κρεβάτι ληγμένο, μόνο, άδειο, ν’ απλώσουν την ψυχή τους.
Ψάχνουν μια θέση στο σώμα τους να μην κρυώνουν, για λίγο αύριο!

Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή