Μια χαραμάδα δωματίου 
τρέχω να κλείσω να μη μπει 
Ούτε μισή αχτίδα,
εκείνη που θα μου σπάσει το κελί.
Γιατί σε όλα βλέπω τέλος,
ενώ μπορώ να δω αρχή;

Το φθινοπωρινό αεράκι θα ‘ρθει
με την μελαγχολία 
Πίσω από Αλκυονίδες μέρες
Μα η καρδιά μου ξέρει,
είναι ήδη κρύα.
Γιατί σε μια γαλήνια θάλασσα 
θα δω μόνο ναυάγια πλοία;

Διώχνω το άσπρο περιστέρι
Που απ’ το μπαλκόνι με κοιτά
Γιατί όσους φεύγουν μου θυμίζει
Και με ρωτάει η καρδιά
«Γιατί να φεύγουν από εμένα,
Που όλα τα ‘κανα σωστά;»

Μόνο εκείνο το παιδί
Που βλέπω στο απέναντι σπίτι
Σε εκείνο κρύβω όση ψυχή
Μου Έχει απομείνει αλώβητη 

Τρέμω μην κάποτε ξυπνήσει
Και δει το ενήλικο κορμί 
Τις άσπρες τρίχες, τη ρυτίδα
Και αρχίσει κι αυτό τα «γιατί»

Μα τι να πω σε ένα παιδί; 
Ποιος μπόρεσε να του κρυφτεί;

Νικολέτα Αργυράκη