Μια θέση κράτησα σ’αυτό το φθινόπωρο που έρχεται.
Αφήνω ό,τι πιο πολύ αγαπώ καλοκαίρι μου…
ένα άδειο τετράδιο στο περιθώριο.

Γυρνάμε και πάλι στη μοναξιά, σαν ξένοι κάτω τα φανάρια των δρόμων.
Νιώθω αυτή τη θλίψη των ανέμων να έρχεται
με φύλλα σκουριασμένα να κείτονται στο χώμα από μια άλλη ζωή.

Η άμμος παγώνει…
Βλέπεις τον ήλιο να χάνεται.
Τα λουλούδια γδύνονται,
σβήνουν σαν ένα λιωμένο κερί.

Πόσες μέρες τους έμειναν ακόμα;

Φοβάμαι αυτά τα φθινόπωρα που γδύνονται και χάνονται όπως η ψυχή.
Που ερημώνουν όπως οι σιωπές στο σκοτάδι.

Πόσα φθινόπωρα ακόμα, στεγνωμένα όνειρα στην πόρτα του αύριο;
Πόσα όνειρα εραστές που θα ξανασυναντηθούν;

Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή