Στο δωμάτιο με τα φώτα κλειστά,
το οξυγόνο τελειώνει
κι αναπνέω αργά
»Θα πεθάνεις» ακούω, να λέει η φωνή στο κεφάλι.

Η καρδιά μου χτυπά
συγχρονίζεται με τα παραθυρόφυλλα.

Μια ανάγκη που έχω
να αποδεσμευτώ
από ό,τι θυμίζει εσένα.

Η καρδιά συνεχίζει με ρυθμούς βιαστικούς,
στο χαλί επάνω αφημένοι λυγμοί.

Θα περάσει ο πόνος,
η γαλήνη θα ΄ρθει.

Θα είναι η ιστορία μας,
γεμάτη από φόβο,
ποιος θα κάνει το πρώτο το βήμα.

Ανεβαίνουν οι παλμοί, 140 είναι,
τα χέρια αγκυλωμένα,
τα μάτια ανοιχτά.
Αν δεν βρεθείς χαμηλά, έστω για έναν έρωτα,
πώς θα νιώσεις την ελευθερία;

Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης