Βρίσκομαι χαμένης στο σκοτάδι του γαλάζιου

σε μπόρες και λιακάδες καθημερινά μουσκεμένη άλλα καμένη

σε λησμονώ αναπολώ τον παλιό μου εαυτό

το κορίτσι, το χαμογελαστό.

Συλλογίστηκα και αποκρίθηκε “εδώ είμαι”.

Η σιγουριά σου με νανούρισε,

ο χρόνος με αποκοίμισε

τώρα σε ξυπνώ για βρω

το ρυθμό της ζωής.

Στο πέρασμα του στενού θα σε συναντήσω

δεν θα σε ξανά αφήσω μονάχα θα σε πείσω

να μην σε ξανά λησμονήσω θα αφεθώ σε έμενα,

θα ζήσω από εσένα.

Ο λογισμός μου συλλογίστηκε μονομιάς

σαν να με χτύπησε κεραυνός

αλώθηκα στο άγγιγμα σου στον χωρισμό

έκαψα o,τι όμορφο είχα αισθανθεί για το άγγιγμα

ακόμα και εμένα εσένα καρδιά μου.

Όταν ξανά αισθανθώ το χάδι

θα σε κρατήσω ζωντανή

θα ζήσουμε μαζί την αίσθηση αυτή

να δίνεσαι ολοκληρωτικά

αν ναυαγήσουμε θα είμαστε μαζί

το κορίτσι το χαμογελαστό που ζήσε και αυτό.

Γιώργος Τζολάκης