Σπασμένος καθρέφτης.
Θολό τζαμί.
Κλαίω κι απόψε…
Όλα σιωπούν.
Σκυφτή πάνω από της σιωπής τις λέξεις, κοιτάζω εμένα.
Με ξέρω άραγε;
Τι θέλω;
Ποια είμαι;
Τι να φορέσω, άραγε, για να μπορέσω να τυλίξω τις πληγές μου;
Το βρεγμένο μου πρόσωπο, που κλαίει κάτω από της θλίψης τη βροχή;

Μια νύχτα που έκλαιγε.
Μια σιωπή που ούρλιαζε.
Μια ζωή κομμάτια.
Μια ψυχή στο χτες.
Σκιές που με έγδυναν.
Ποια είμαι;

Μετακομίζω στη σιωπή μου!

Σωτηρούλλα Τζιαμπουρή