Μια μέρα μου ‘χες τάξει
έναν κόσμο δικό μας
κι απαράλλαχτο,
θυμάσαι;

Έναν κόσμο,
χτισμένο σε ήρεμη θάλασσα.

Ένα σπίτι,
με απέραντη θέα στην ευτυχία.

Κι εγώ, -η αφελής- σε πίστεψα.

Και τόσο πολύ τον ονειρεύτηκα
αυτό τον κόσμο,
που για μένα,
ήταν σαν να υπήρχε.

Πόσο γελάστηκα.
Που να ‘ξερα ότι αυτός ο πολυπόθητος κόσμος,
θα γινόταν η προσωπική μου κόλαση.

Άραγε,
άξιζε να καώ μαζί σου;
Δε θα το μάθω ποτέ.

Αγγελική Μπουλή