
Μια μέρα μου ‘χες τάξει
έναν κόσμο δικό μας
κι απαράλλαχτο,
θυμάσαι;
Έναν κόσμο,
χτισμένο σε ήρεμη θάλασσα.
Ένα σπίτι,
με απέραντη θέα στην ευτυχία.
Κι εγώ, -η αφελής- σε πίστεψα.
Και τόσο πολύ τον ονειρεύτηκα
αυτό τον κόσμο,
που για μένα,
ήταν σαν να υπήρχε.
Πόσο γελάστηκα.
Που να ‘ξερα ότι αυτός ο πολυπόθητος κόσμος,
θα γινόταν η προσωπική μου κόλαση.
Άραγε,
άξιζε να καώ μαζί σου;
Δε θα το μάθω ποτέ.
Αγγελική Μπουλή