Απ’ όλα που άφησες πίσω όταν έφυγες,
μια σπασμένη ψυχή, δηλαδή,
ένα γεμάτο σταχτοδοχείο,
ένα τσαλακωμένο σώμα,
ένα μισό κρεβάτι,
μια άδεια καρδιά,
μια εξίσου άδεια κάμαρη.

Απ’ όλες τις καταστροφές που προκάλεσε η φυγή σου,
καμιά δε με ραγίζει τόσο,
όσο η μυρωδιά της μπλούζας που ξέχασες.

Και που ενώ έχω, μάλλον, προσπαθήσει με σωρούς από δάκρυα
να την ποτίσω,
να μη μυρίζει πια το χνώτο σου,
δε φαίνεται να τα καταφέρνω.

Μην γυρίσεις να μου την πάρεις.
Έχω πια εθιστεί στο γλυκό χαμό μου,
απ’ αυτό το κομμάτι ύφασμα.

Γιατί κάθε πρωί, μου θυμίζει πως μπορώ να ξυπνήσω
και να σηκωθώ,
όσο νεκρή κι αν νιώσω το προηγούμενο βράδυ,
καθώς κοιμάμαι πάνω του.

Νικολέτα Αργυράκη