Άτομα άτολμα στο παραλίγο παράτολμα. Ένα παραλίγο που δε φτάνει ποτέ. Πάντα στο πριν σταματάμε. Γεμάτοι από φόβο. Χαμένοι. Περιμένουμε την ευτυχία, τη χαρά, την αλλαγή μα με κανένα τίμημα. Δε θέλουμε να πάμε παραπέρα. Άτομα άτολμα. Τόλμη καμία. Τόλμη μηδέν. Χωρίς ησυχία το κορμί, το μυαλό, η καρδιά. Ψάχνουν να βρουν τις απαντήσεις μα μάταια. Αιτίες και λάθη. Όχι, δεν, πρέπει. Κουτάκια και παρωπίδες, μόνο. Τόλμη μηδέν.

Όλοι αγαπάμε τον προορισμό όμως τρέμουμε το ταξίδι. Μήπως στη διαδρομή σκονταψουμε, μήπως ο δρόμος έχει αγκάθια, ίσως και καρφιά. Τρέμουμε. Άνθρωποι κλεισμένοι στο καβούκι τους, που θέλουν να βγουν από μέσα όμως διστάζουν. Ένα βήμα μπροστά, δύο πίσω. Τα φτερά κολλημένα στην πλάτη μα δεν ανοίγουν, ποτέ. Δε μπορούμε – δε θέλουμε να μάθουμε να πετάμε. Όλοι οι ουρανοί κλειστοί. Σύννεφα γεμάτοι. Σκοτάδι.

Ο φόβος από πάνω να σε δένει συνεχώς, όλο και πιο δυνατά κάθε φορά. Το παραπέρα μοιάζει αδύνατο, ένα όνειρο μακρινό, άπιαστο. Όνειρο.. Όνειρο ήταν και πάει.. Τόλμη καμία. Τόλμη μηδέν. 

Βαγγέλης Δεληλάμπρου