Σου μίλησα ποτέ για όλες εκείνες τις νύχτες,
που ξαγρύπνησα για σένα,
κουβεντιάζοντας με το φεγγάρι;

Φεγγάρια ολόκληρα,
βαμμένα στην Πανσέληνο μενεξεδιά.
Μισά.

Παιχνιδίσματα πίσω από τα σύννεφα,
που θα ΄θελα μαζί να βλέπαμε
και σου ψιθύριζα,
μιλώντας σου για εκείνα…

Σου μίλησα ποτέ για τη βροχή,
που μούσκευε ως και την ψυχή μου
και προσπαθούσα να ζεστάνω μετά,
μπροστά στο τζάκι;

Για τα ταξίδια σε ουράνιες στοές,
σε μενεξέδες
και πορφυρό του δειλινού;

Κι ας ήταν οι πληγές της απουσίας σου ανοιχτές…
Κι ας είναι στις ρωγμές του χρόνου που πάγωσαν οι στιγμές.

Έλα κι αύριο να ονειρευτούμε,
ζώντας την αγάπη στο παρόν.
Γιατί τις καλύτερες μέρες, θα τις φέρουμε εμείς…

Στην ίδια γη, στο ίδιο φως, στην ίδια ομορφιά, στην αιωνιότητα.
Έλα να συλλέξουμε τις στιγμές
και να ζήσουμε τον χρόνο.
Και καρτέραγα για σένα.
Και χαιρόμουν πως κάποτε θα ΄ρθεις.
Και καρτέραγα…
Κι ο χρόνος περνούσε βουβά κι αμίλητα…

Μαριάνα Χριστοδούλου